บทที่ 4 ตอนที่ 4
“พ่อไม่ลืมหรอกว่าจินนี่นิสัยแย่แค่ไหน แต่นั่นมันฮูเซ็น พี่ชายของจินนี่นะ พ่อคิดว่าคงไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอกฮันนา”
“พี่ชายที่ไหนกันคะ พี่ฮูเซ็นเป็นแค่พี่ชายบุญธรรมเท่านั้น คนละสายเลือดกัน” ฮันนาโต้เถียงออกมา และนั่นก็ทำให้ฮาริสอดที่จะมองลูกสาวคนโตด้วยความแคลงใจไม่ได้
“นี่เจ้าคิดเสมอหรือว่าฮูเซ็นไม่ใช่พี่ชายของเจ้า ฮันนา”
“ปละ เปล่านะท่านพ่อ ฉันก็แค่... พูดในสิ่งที่ฉันรู้ว่านังจินนี่มันจะคิดเท่านั้นเองค่ะ”
ฮันนารีบแก้ตัว และกลบเกลื่อนด้วยการเร่งเร้าบิดให้ทำโทษจิรัชยา
“ไม่รู้แหละ ท่านพ่อจะต้องทำโทษมันนะคะ”
“แต่พ่อยังไม่เห็นความผิดของจินนี่เลยนะฮันนา”
“ก็อย่างที่ฉันบอกท่านพ่อยังไงล่ะคะ นังจินนี่มันอ่อยพี่ฮูเซ็น มันร่านมันแรดเหมือนแม่ของมันไม่มีผิด”
“เจ้าพอได้แล้ว ยิ่งเจ้าพูดแบบนี้ พ่อก็ยิ่งคิดว่าตัวเองโง่ ที่ไปเผลอเกลือกกลั้วกับผู้หญิงคนนั้น”
ฮาริสขอร้องลูกสาวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และนั่นก็ทำให้ฮันนาถอนใจออกมา แต่ก็ยังไม่หยุดความคิดที่จะทำร้ายจิรัชยา
“นังไพร่ชั้นต่ำพวกนี้ มันอ่อยเก่งค่ะ ท่านพ่อไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมมันหรอก”
“โอเค เราจะไม่พูดถึงเรื่องในอดีตแล้วนะฮันนา”
“ก็ได้ค่ะท่านพ่อ แต่ถ้าท่านพ่อไม่จัดการนังจินนี่ ฉันขออนุญาตจัดการมันเองนะเจ้าคะ”
ฮาริสส่ายหน้าไปมา แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจลูกสาวคนโปรด “ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ แต่อย่าทำให้นางตายในบ้านของพ่อก็เป็นพอ”
“ฉันไม่ทำมันตายหรอกเจ้าค่ะ แค่ให้ตายทั้งเป็นก็พอ ฉันขอตัวก่อนค่ะท่านพ่อ”
ฮันนาแค่นยิ้มอย่างริษยา ก่อนจะเดินลงไปจากเรือนอีกครั้ง พร้อมกับมุ่งหน้าไปหาจิรัชยาที่ตอนนี้กำลังกวาดถนนหน้าบ้านพักอยู่ตามลำพังด้วยความโทสะแรงกล้า
“นังจินนี่!”
จิรัชยาสะดุ้งโหยง หันมองพี่สาวต่างมารดาด้วยความสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หล่อนถอยร่นออกห่าง แต่ฮันนาก็ก้าวตามไปจิกเส้นผมเอาไว้เต็มแรง
“โอ๊ย... พี่ฮันนา ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันเจ็บ...”
ความเจ็บปวดทำให้น้ำตาของจิรัชยาเอ่อคลอเบ้า แต่กลับไม่ได้รับความเมตตาจากฮันนาเลยแม้แต่น้อย เพราะอุ้งมือของฮันนายังคงกำเส้นผมนุ่มสีดำขลับของหล่อนแน่นหนา
“แกกล้าดียังไงไปอ่อยพี่ฮูเซ็น!”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำอย่างที่พี่ฮันนากล่าวหานะคะ”
“ก็ฉันเห็นกับตา นังสารเลว แกจะแรดจะร่านอะไรนักหนา”
ฮันนาเค้นเสียงเดือดดาลลดหน้าน้องสาว ก่อนจะผลักร่างอรชรของจิรัชยาที่ดูอวบอิ่มกว่าตนเองลงไปกระแทกพื้นถนนอย่างแรง จากนั้นก็ตามเข้าไปเอาเท้าเหยียบที่ข้อมือเล็ก
“โอ๊ย... พี่ฮันนา... อย่าทำฉันเลย ฉันเจ็บ...”
“ฉันจะทำยิ่งกว่านี้อีก” แล้วฮันนาก็จิกเส้นผมของจิรัชยาอีกครั้ง ขยุ้มและดึงแรงๆ ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนแก้มนวลสุดแรง
“โอ๊ย...”
ใบหน้าของจิรัชยาสะบัดไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือเล็กของฮันนา หยาดเลือดทะลักซึมออกมาจากมุมปากอิ่มหนา น้ำตาของจิรัชยาไหลรินเป็นทางด้วยความเจ็บปวด
“อย่าทำฉัน... พี่ฮันนา... อย่าทำฉันเลย ฉันกลัวแล้ว...”
แม้น้องสาวต่างมารดาจะวิงวอนสักแค่ไหน แต่ฝ่ามือและฝ่าเท้าของฮันนาก็ยังไม่หยุดกระทำแม้แต่น้อย ความริษยาในรูปโฉมของจิรัชยาอัดแน่นเต็มอก เพราะหล่อนรู้ดีว่าหากจิรัชยาแต่งหน้าแต่งตัว น้องสาวจะต้องงามหาใครเทียมได้ แม้กระทั่งหล่อนก็เช่นกัน
“ฉันเกลียดแก! แกมันก็แค่ลูกไพร่...”
“พี่ฮันนา... ฉันกลัวแล้ว... อย่าทำฉันเลย อย่าทำฉันเลย... ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ ได้โปรด...”
จิรัชยาถูกทั้งตบทั้งกระทืบจนสะบักสะบอม แต่ฮันนาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หญิงใจร้ายก้มลงหยิบไม้กวาดที่จิรัชยาใช้กวาดถนนมาถือเอาไว้ หล่อนเงื้อสูงกลางอากาศ และกำลังจะฟาดใส่ร่างของผู้เป็นน้องสาว แต่แล้วก็มีร่างของใครคนหนึ่งถลาเข้ามากอดร่างของจิรัชยาเอาไว้
“คุณหนูเจ้าคะ ได้โปรดอย่าทำร้ายจินนี่เลยเจ้าค่ะ อย่าทำจินนี่เลย...”
นางผู้นั้นคือจันจิรา มารดาไพร่ที่บังอาจยั่วยวนบิดาของหล่อนจนเกิดมีมารหัวขนอย่างจิรัชยาขึ้นมานั่นเอง ฮันนากำด้ามไม้กวาดแน่น ก่อนจะแค่นยิ้มร้ายกาจ
“แกห้ามใคร นังไพร่!”
“แม่จ๋า... แม่ออกไปเถอะจ้ะ อย่าเข้ามาเลย” จิรัชยาพยายามดันร่างของมารดาออกไป แต่ผู้เป็นมารดาไม่ยอม ยังกอดรัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น
“ไม่ แม่ไม่ไปไหน แม่จะไม่ยอมให้ลูกถูกตีตาย”
“หึ ดี... งั้นก็ถูกฉันตีทั้งสองคนก็แล้วกัน” แล้วฮันนาก็เงื้อด้ามไม้ฟาดขึ้นสูง ก่อจะฟาดลงมาไม่ยั้ง ร่างของจันจิราพยายามรับแรงกระแทกจากด้ามไม้กวาดแทนลูกสาว จนจิรัชยาร้องไห้คร่ำครวญเพราะสงสารมารดา
“พี่ฮันนา... อย่าตีแม่... อย่าตีแม่ของจินนี่ ได้โปรด... หยุดเถอะค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ...”
“ฉันจะตีพวกแกให้ตาย” เสียงไม้กระทบกับร่างของมนุษย์ดังสนั่นหวั่นไหว จนกระทั่งฮาริสได้ยิน และลงมาห้ามปราม เพราะเกรงว่าเมียทาสกับลูกสาวที่ตัวเองไม่ต้องการจะตายคามือของฮันนา
“ฮันนา หยุดเดี๋ยวนี้”
“ท่านพ่อ” ฮันนาชะงักมือที่จะตีลงบนร่างของสองแม่ลูก หันไปมองบิดาที่เดินเข้ามาหา
“หยุดเถอะ ตีไปพวกมันก็ตายเปล่าๆ”
“แต่ฉันโมโหนี่คะท่านพ่อ”
